Ervaringsverhalen vanuit cliëntperspectief
Verhaal 2
Ik wil graag beginnen met het volgende: psychisch ziek zijn is geen keuze, het kan werkelijk iedereen treffen. Depressie, angst of andere aandoeningen, het treft je zonder dat je hier zelf voor kiest. Ook mij trof het, 38 jaar oud, leuke baan, lieve vrienden, fijne familie, fijn gezin en heerlijk thuis.
‘Hulp vragen betekent niet dat je opgeeft, het betekent dat je weigert op te geven.’ Bron: De jongen, de mol, de vos en het paard.
Het IBT was mijn grootste hulp in de donkerste tijd van mijn leven.
Als ik zelf terug kijk naar die tijd dat het IBT bij ons kwam ben ik van mening dat het een redding is geweest om opname te voorkomen, om in een veilige omgeving thuis, te worden geholpen. Zeker als je niet meer zelf in staat bent om nog naar een psycholoog te gaan buitenshuis.
In mijn geval was IBT de ideale vorm om te voorkomen dat ik moest worden opgenomen. Het voelde voor mij dat ik psychisch zo in nood verkeerde, dat ik niet meer voor mezelf kon zorgen. In mijn geval was er sprake van een angst- en paniekstoornis, depressie en veel gebruik van voorgeschreven kalmeringsmedicatie. Een opname werd geadviseerd, er was nergens plek en ook een opname vond ik erg moeilijk omdat ik niet weg wilde bij mijn gezin.
Het IBT werd ingezet naar aanleiding van het bezoek van de crisisdienst, de crisisdienst (een maatschappelijk werker en psychiater) kwam langs ter beoordeling en IBT volgde dus. IBT werd 6 weken ingezet.
Wat ik heel fijn vond, was dat het niet uitmaakte wie van het team er langs kwam, iedereen vond ik prettig. In die tijd was ik psychisch zo slecht dat ik nu achteraf weinig van de bezoeken herinner. Op de dagen van de bezoeken maakte dit dat ik die dag toch in mijn structuur ging, ik leefde zelfs toe naar de afspraken. Ik mocht IBT 24 uur per dag bellen, dat was voor ons als gezin heel fijn. Stel dat het slechter ging na een paar uur, dan gaf mijn man het advies om met IBT te bellen. Wat ik als prettig heb ervaren is dat de telefoontjes nooit als last werden beschouwd en dat dit werd bevestigd met de boodschap: ‘Wat goed dat je belt’. Ik werd tijdens deze telefoongesprekken altijd goed te woord gestaan en alle keren is verdere crisis voorkomen. Het gaf mijn man ook wat lucht, zodat hij niet alleen verantwoordelijk was voor het opvangen van mijn crisismomenten.
Binnen het IBT werd goed overgedragen onderling. Ik hoefde nooit opnieuw mijn verhaal te doen als er iemand kwam. Ik werd niet gedwongen om dingen te doen die ik niet wilde, bijvoorbeeld naar buiten gaan, dat lukte mij toen niet. Het gezin werd betrokken bij mijn behandeling, voor mijn dochter werd extra hulp ingeschakeld. Door de inzet van IBT is voor mij echt een opname voorkomen. IBT heeft bij mij alle kracht ingezet om mijn medicatie af te bouwen. Ik ervaarde dat er veel expertise in huis was wat mij erg heeft geholpen.
Over het IBT kan ik zeggen dat niemand van de medewerkers oordeelt, ik mocht zeggen wat ik wilde, dingen herhalen als ik iets was vergeten, ik werd niet gezien als patiënt, ik werd serieus genomen. Ik was op mijn kwetsbaarst op dat moment, ik had die hulp echt nodig. Ik had niet genoeg aan 1 keer per week een afspraak met een psycholoog, ik was suïcidaal, afhankelijk van medicatie, ik at niet, viel veel af.
Als iemand psychisch zo slecht is, dat opname bijna niet uit te sluiten is dan zou IBT echt moeten worden ingezet om te voorkomen dat iemand moet worden opgenomen.
Wat is het doel van IBT geweest voor mij? In de eerste weken kwamen zij dagelijks langs en daarna om de dag. Zij hebben met mij mijn kalmeringsmedicatie afgebouwd, mijn structuur teruggebracht, op mijn meest donkere dagen licht gebracht, mijn angstaanvallen opgevangen, mijn gezin ondersteund en mij in 6 weken psychisch sterker laten worden zodat ik wel buitenshuis naar de psycholoog kon en mijn zorg samen met mijn gezin en huisarts kon oppakken.
Mijn advies zou zijn dat er meer geïnvesteerd zou moeten worden in deze vorm van zorg. Door deze intensieve begeleiding thuis kunnen mensen in hun eigen omgeving de juiste hulp ontvangen en verdere crisis voorkomen. Ook mensen die voor opname staan en op de wachtlijst komen kunnen hier enorm veel baat bij hebben. En als laatste; zorg ook goed voor de mensen van het IBT, zij zijn de helden van dit verhaal.
Verhaal 1
Bij mij was er sprake van een donortransplantatie, daarna begonnen opeens mijn klachten. Hiervoor was er eigenlijk niks met mij aan de hand. Daardoor voelde ik mij lichamelijk slecht en ook mentaal. Het ging van kwaad tot erger, ik werd opgenomen, ik at niet meer en had ook niet meer het gevoel dat ik moest eten. Ik dacht:´Wat nou IBT, wat heb ik daar nou aan?´. Na mijn ontslag vond ik het moeilijk om weer naar huis te gaan, stel dat het weer gebeurt, zal ik het thuis weer kunnen? Ik kwam op een gegeven moment de deur niet meer uit. In mijn geval, en ik zat echt diep, heeft het echt geholpen.
De opname was heel onwerkelijk, mijn kinderen mochten gelukkig langs komen. Ik zei tegen mijn kinderen dat het een ziekenhuis was, mijn zoon vond het wel een apart ziekenhuis. Ze hebben heel weinig mee gekregen ervan, behalve dat ik even weg was. Ik schaamde me voor mijn klachten omdat ik altijd heel erg zelfstandig was en overal bovenop zit, een control freak ben. Als je opeens niks meer kan, heeft dat zijn uitwerking op veel dingen, bijvoorbeeld het huiswerk van de kinderen. Na mijn ontslag begon het traject met IBT.
Als je depressief bent of angstig dan nemen die gedachtes het echt van je over. Ik denk dat dát het IBT wel heel krachtig maakt. Normaal, als je je ergens aanmeld voor hulp, krijg je eerst een intake. Dan bespreek je onder andere ´Wat is er met mij aan de hand?´. Je krijgt hierdoor al een soort van zakelijke benadering, mensen willen je wel helpen maar dat was bij IBT juist een warme benadering. IBT was niet zakelijk maar wel heel professioneel. Als je een zakelijke benadering hebt, dan bereik je juist het tegenovergestelde. Soms is er al een voorgeschiedenis met de hulpverlening dan is het heel belangrijk dat een cliënt zich bij de hulpverlening vertrouwd en veilig voelt. Vanuit die setting kan iemand delen wat er in je om gaat. De gedachtes die ik had waren ontzettend beangstigend, als je dan een hulpverlener tegenover je hebt die heel zakelijk is, voel je je niet veilig en durf je niet te delen wat er echt in je om gaat.
Ik heb hele goede ervaringen met IBT, zeker als ik dat vergelijk met andere hulpverlening. Ik vond IBT echt een verademing. Wat maakt het IBT team nou zo uniek? Ik ervaarde het als een warm bad. Alle medewerkers waren heel hartelijk, heel begripvol, dat was heel gemeend en oprecht. Ze waren met mijn situatie begaan. Dat viel mij het meeste op.
Naast de gesprekken die heel helpend waren deden zij er ook veel aan om mij gerust te stellen bijvoorbeeld door negatieve gedachten en angstige gevoelens weg te nemen door mij gerust te stellen en dit vaak te herhalen. Ook deden ze dit door mij te bemoedigen, keer, op keer, op keer. Dat kon zijn aan de telefoon of ook thuis tijdens een huisbezoek. Ze bleven mij continue bemoedigen, aanmoedigen, ze bleven feiten benoemen waardoor ik de situatie kon blijven relativeren.
De werkwijze van IBT vond ik top! Als je je zo slecht voelt, is het moeilijk om structureel naar kantoor te komen. Thuis is voor mij een veilige setting om gesprekken te voeren. De huisbezoeken, in het begin elke dag, zorgden bij mij voor sociale controle. Ik moest uit bed, ik moest mijn problemen onder ogen komen. Dan hoorde ik: ´Kijk eens wat je vandaag allemaal al hebt gedaan´. Dat hielp mij. Het IBT bood mij perspectief, ze vulden mijn hoofd met perspectief. Dan zei ik: ´Hoe weet je dat nou, dat het beter zal worden?´, maar ze bleven herhalen dat er hoop was. Dag voor dag bekeken we hoe het ging.
Wat ik als heel prettig heb ervaren is dat ik in mijn eigen tempo kon herstellen, het was niet dwingend en juist heel vrij. IBT heeft geen druk op mij gelegd, ik werd wel aangemoedigd om bijvoorbeeld te gaan wandelen of naar buiten te gaan maar het werd niet geforceerd. Ik ervaarde veel steun, het voelde voor mij als een mini familie.
De inzet van een ervaringsdeskundige gaf mij veel herkenning en was geruststellend voor mij, zo wist ik dat ik niet de enige was met deze gedachten en situatie. De ervaringsdeskundige herkende mijn klachten, ze vertelde mij dat het beter zou worden en dat hielp mij erg.
Dat IBT bij je thuis thuis komt voelt veilig, ze zien hoe ik leef, dat mijn kinderen er zijn en hoe ik met hen omga. Ook zeiden ze: ´Je doet het hartstikke goed met je kinderen´. Mijn kinderen werden betrokken bij de behandeling. Ook kon ik aangeven met welke hulpverlener ik een klik had, daardoor kon ik ook lachen tijdens de afspraken omdat ik ervaarde dat ik dezelfde humor had. In een korte tijd bouw je daardoor een vertrouwensband op, dat heeft mij echt geholpen. Ik ben ook gelovig, daar haal ik veel hoop en steun uit, daar kon ik ook open over praten met IBT.
Ik denk hoe liever je bent als hulpverlener, ook al moet je tevens scherp blijven en van je af kunnen bijten, maar hoe warmer je bent als hulpverlener, hoe beter het voor mij was. Dat had ik keihard nodig want in mijn omgeving was er veel onbegrip. Ik ervaarde druk, dat men dacht: ´Kun je niet een beetje opschieten met je herstel?ʹ. Ik voelde een soort veroordeling daarin. Vanuit IBT was er begrip, die veroordeling was er niet.
Toen IBT ging afsluiten was het heel onwennig, je hebt lief en leed met elkaar gedeeld en nu is het ´Ja, tot ziens´. Dat was heel apart, dat het opeens over was, maar er was wel een dusdanige vertrouwensband dat ik daarmee om kon gaan. Ik wilde bijna een knuffel geven aan een hulpverlener bij het afscheid, zo van; bedankt. Zó blij was ik ermee!
De angst, wat als het weer gebeurt, blijft wel hangen. Ik heb nog steeds ups en downs maar ik let goed op mijn grenzen. Ik heb de draad weer opgepakt maar ik kader het goed af, ik plan niet veel afspraken meer op een dag. Ik was heel erg aan het vergelijken, kan ik wel weer met mijn kinderen naar het strand? Ik dacht het gaat nooit meer goed komen met mij. In de zomervakantie zijn we zelfs op vakantie en vaak naar het strand geweest. Ik kan bijna alles weer, ik kan weer genieten van dingen daar ben ik super dankbaar voor.
Het was de zwaarste tijd van mijn leven en IBT heeft me daar heel goed in gesteund, ik vond het heel jammer dat het stopte. Eerst ging ik continue over mijn grenzen, ik leerde bij IBT dat ik mijn grenzen moest aanpassen. Dat ik naast moeder ook andere rollen heb. Ook ten aanzien van mijn omgeving heeft het veel goede dingen gebracht, het heeft respect vanuit mijn omgeving gebracht of ze vragen iets vaker om mij een helpende hand te bieden.